Saugos to starożytna osada Prusów i Kuronów, której korzenie sięgają ponad 600 lat wstecz. Sądząc po nazwie, mogła to być przygraniczna osada dawnych Lamatów lub Kuronów, która chroniła swoje ziemie przed najazdami wrogów. W ten sposób mogła również powstać dzisiejsza nazwa miejscowości. Nazwa Saugen została po raz pierwszy wspomniana w 1540 roku. Po II wojnie światowej wieś zaczęto nazywać w języku litewskim jako Saugos.
W XIX wieku nastąpiły tu duże zmiany. Został zbudowany murowany kościół ewangelicko-luterański, utworzono posterunek policji. Położono drogę i linię kolejową łączącą Kłajpedę z Tylżą, co przyniosło korzyści gospodarcze i przyczyniło się do rozwoju osady.
Budowa kościoła w Saugos rozpoczęła się w 1845 roku. Prostokątny kościół z czerwonej cegły z niewielką wieżą był wysoki i masywny. Jednonawowy kościół z apsydą został udekorowany przez malarza, miał połączony ołtarz z amboną, przestronne chóry, organy z 14 rejestrami i jeden dzwon.
Podczas wojny budynek kościoła został częściowo uszkodzony, ale mieszkańcy szybko go odbudowali. Obecnie odbywają się tu nabożeństwa ewangelicko-luterańskie.
Młyn w Saugos, wybudowany w 1908 roku, służył jako młyn pomocniczy dla młyna w Vilkyčiai. Vilkyčiai nie były tylko młynem, ale całą stacją, która zaopatrywała Memel (dzisiejszą Kłajpedę) w mąkę. Kiedy moc młyna w Vilkyčiai zaczęła być niewystarczająca, podjęto decyzję o budowie kolejnego młyna w Saugos. Sprzęt potrzebny do budowy młyna został przywieziony koleją z Niemiec.
Początkowo mechanizmy młyna i znajdującego się pod nim tartaku były napędzane silnikiem parowym, ale w 1936 roku zainstalowano jednocylindrowy silnik Diesla. Po jego uruchomieniu co 30 sekund z komina wydobywały się kłęby dymu, co było oznaką, że kamienie młyńskie się obracają, a ziarno jest mielone.
Wraz z rozwojem elektryczności w 1953 roku zainstalowano silnik elektryczny. Młyn został zbudowany z cegieł wyprodukowanych w Šilutė, i nawet dziś nie widać na nich żadnych pęknięć.
Chociaż młyn od dawna nie działa, nadal pozostaje ważnym zabytkiem regionu i litewskiego dziedzictwa młynarskiego. Dzięki staraniom miłośników historii, zachował oryginalne wyposażenie technologiczne, a także autentyczne szwedzkie i niemieckie traki oraz wagoniki. Działał tu nie tylko młyn, ale także tartak, który przetrwał do dziś.