Gardamas to stare miasteczko położone przy drodze Švėkšna–Žemaičių Naumiestis. Jego nazwa pochodzi od słowa gardas, które oznaczało ogrodzoną przestrzeń, a nawet zamek czy twierdzę. W źródłach historycznych miejscowość po raz pierwszy wspomniano w 1561 roku, kiedy jej ziemie zostały zmierzone według systemu valakowego. W 1562 roku Gardamas został wymieniony jako centrum administracyjne, zarządzające królewskimi dobrami od Laukstėnai po wsie Juodžiai i Vanagiai. W XVIII wieku zaczęto określać Gardamas mianem miasteczka. Jest ono znane nie tylko ze swoich malowniczych okolic i urokliwych zboczy rzeki Tenenis, ale również dzięki „Drodze Mažvydasa” oraz Lourdes.
Przypuszcza się, że pierwszy kościół w Gardamasie powstał w XVII wieku, lecz został zniszczony przez pożar. Na tym samym miejscu w 1706 roku wybudowano nowy drewniany kościół. Po wojnach z Niemcami Gardamas stopniowo się rozwijał, ponieważ otwierały się szlaki handlowe przez Żmudź. Jednak wraz z rozwojem Žemaičių Naumiestis znaczenie Gardamasu zaczęło maleć.
Po 1795 roku, gdy Imperium Rosyjskie okupowało Litwę, pozycja mieszkańców Gardamasu, określanych jako chłopi państwowi, pogorszyła się – wzrosły obowiązki rekruta oraz podatki. W czasach rządów carskich Gardamas i okoliczne wsie stały się regionem przygranicznym Imperium Rosyjskiego.
Podczas zakazu druku granica była szczególnie strzeżona, a wzdłuż drogi Naumiestis–Gardamas–Švėkšna rozmieszczono koszary straży granicznej, zaś sam trakt uznano za drugą linię graniczną. W drugiej połowie XIX wieku Gardamas stał się ośrodkiem kolportażu nielegalnej prasy litewskiej.
Obecny Kościół św. Rocha został zbudowany w 1932 roku. Na początku XX wieku, na zboczu wzgórza przy kościele, powstała cudowna grota Lourdes. Nisza z kamieni polnych ma około 1,8 metra wysokości. Istnieje wiele wersji dotyczących powstania Lourdes. Jedni twierdzą, że w tym miejscu ukazała się Matka Boska, inni, że mężczyzna, który nie wierzył w Boga, doświadczył cudu uzdrowienia swojego dziecka i w podzięce wybudował grotę.
Przed Lourdes znajduje się studnia, która nigdy nie zamarza i nie wysycha. Po prawej stronie groty prowadzą kamienne schody do kościoła – jest ich 14, dokładnie tyle, ile stacji Drogi Krzyżowej. Starsze pokolenia mówią, że wspinając się po tych schodach, człowiek symbolicznie przechodzi Drogę Krzyżową.
Lourdes to miejsce, gdzie zawsze kwitną kwiaty i płoną świece. Jest to miejsce, gdzie ludzie w ciszy powierzają swoje troski i radości, a święta woda daje nadzieję i ukojenie.